تریکوتیلومانیا چیست؟ اختلال کشیدن موهایمان را چرا تجربه می‌کنیم؟
تریکوتیلومانیا نوعی اختلال در کنترل تکانه است که در آن فرد میل غیرقابل مقاومت به کشیدن موهای خود معمولاً از نواحی پوست سر، مژه‌ها و ابروها دارد. این وضعیت با نام اختلال کشیدن مو نیز شناخته می‌شود.
متخصصان سلامت روان، تریکوتیلومانیا را نوعی «رفتار تکرارشونده متمرکز بر بدن» تلقی می‌کنند. رفتارهای تکرارشونده متمرکز بر بدن شامل عاداتی مانند کشیدن مو، جویدن ناخن یا لب است که به شکلی افراطی بروز می‌کنند یا در لذت‌بردن از زندگی اختلال ایجاد می‌کنند. در اغلب موارد، افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا موهای پوست سر خود را می‌کشند؛ با این حال ممکن است مژه‌ها، ابروها، موهای صورت (مانند ریش یا سبیل)، و همچنین موهای زیر بغل، پا یا ناحیه تناسلی را نیز بکنند. اغلب این رفتار هنگام استرس یا بی‌حوصلگی به‌عنوان روشی برای تسکین خود انجام می‌شود.
تریکوتیلومانیا یک اختلال کنترل تکانه محسوب می‌شود. افراد مبتلا می‌دانند که این رفتار ممکن است مضر باشد، اما نمی‌توانند خود را متوقف کنند. این وضعیت می‌تواند منجر به ریزش مو، از جمله نقاط طاسی نامنظم، شود که ممکن است باعث شرمندگی یا کاهش اعتمادبه‌نفس شود. این مسئله می‌تواند موجب ناراحتی روانی یا اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی گردد. با اینکه ابتلا به تریکوتیلومانیا یا کشیدن مو تقصیر فرد نیست، اما ممکن است صحبت درباره آن با برچسب اجتماعی همراه باشد.
شیوع تریکوتیلومانیا چقدر است؟
پزشکان به‌طور دقیق نمی‌دانند که شیوع تریکوتیلومانیا چقدر است، چرا که بسیاری از مبتلایان موضوع را با پزشک خود در میان نمی‌گذارند. برچسب‌های اجتماعی می‌تواند درخواست کمک را دشوار سازد. دانشمندان تخمین می‌زنند که ۳.۵٪ از جمعیت در مقطعی از زندگی خود کشیدن مو را تجربه می‌کنند و این رقم ممکن است بیشتر نیز باشد.
چرا کشیدن مو احساس خوبی ایجاد می‌کند؟
برای بسیاری از افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا، کشیدن مو واکنشی به استرس، ناکامی یا بی‌حوصلگی است. این رفتار می‌تواند آرامش‌بخش باشد و راهی برای تخلیه انرژی یا پر کردن زمان فراهم کند. حتی اگر فرد بداند که ممکن است بعداً بابت این رفتار ناراحت شود، در لحظه کشیدن مو ممکن است لذت‌بخش و رضایت‌بخش به نظر برسد. همچنین می‌تواند در موقعیت‌های پراسترس حس کنترل را به فرد بازگرداند.
کشیدن مو ممکن است به یک عادت تبدیل شود. این وضعیت چرخه‌ای در مغز ایجاد می‌کند که در آن فرد به فکر عادت می‌افتد و احساس اجبار برای انجام آن پیدا می‌کند. وقتی که این کار انجام شود، مغز مواد شیمیایی «پاداش‌دهنده» مانند دوپامین ترشح می‌کند که احساس خوشی و آرامش می‌دهد. بدن سپس بین انجام این رفتار و احساس خوب ارتباط برقرار می‌کند، که این مسئله باعث تقویت عادت و شدت یافتن میل به انجام آن می‌شود. برای افرادی که میل شدیدی به کشیدن مو دارند، انجام این عمل می‌تواند حس رهایی ایجاد کند زیرا دیگر روی آن میل تمرکز ندارند.
برخی افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا دارای مراسم یا روتین‌هایی در ارتباط با کشیدن مو هستند، مانند انتخاب کردن مویی خاص، بو کردن، نگاه کردن، بازی کردن با آن یا حتی خوردن موی کشیده شده. آیین‌های این‌چنینی می‌توانند برای افراد آرامش‌بخش یا لذت‌بخش باشند. بسیاری نیز از تجربه حسی این مراسم لذت می‌برند. این تجربه می‌تواند حواس مختلفی را دربرگیرد، مانند صدای کشیده شدن مو، مالش آن به دست، احساس یا طعم مو در دهان یا سایر حس‌ها.
کشیدن مو گاهی به افراد کمک می‌کند تا با احساسات جسمی ناخوشایند کنار بیایند. به عنوان مثال، برخی از افرادی که مژه‌های خود را می‌کشند می‌گویند هنگام پلک زدن احساس می‌کنند مژه‌ای مزاحم است، بنابراین سعی می‌کنند آن را بیرون بکشند اما در این فرآیند مژه‌های بیشتری را می‌کشند یا به انجام این عادت خو می‌گیرند. برخی دیگر احساس خارش یا سوزش در ناحیه‌ای خاص دارند و کشیدن مو به کاهش این حس کمک می‌کند.
علائم تریکوتیلومانیا چیست؟
نشانه اصلی تریکوتیلومانیا، کشیدن موهای بدن است، اغلب تا جایی که ریزش مو یا نقاط طاسی به وجود می‌آید. افراد مبتلا معمولاً سعی می‌کنند این رفتار را متوقف کنند اما نمی‌توانند. همچنین می‌گویند که کشیدن مو تأثیرات منفی بر زندگی، عزت نفس یا رفاه آن‌ها دارد.
کشیدن مو ممکن است متمرکز یا خودکار باشد. در کشیدن خودکار، فرد متوجه نیست که این کار را انجام می‌دهد. این نوع کشیدن ممکن است هنگام مطالعه، خواندن یا تماشای تلویزیون و در زمان‌هایی که فرد حواسش نیست، رخ دهد. کشیدن خودکار ممکن است واکنشی به بی‌حوصلگی باشد.
در کشیدن متمرکز، فرد آگاه است که در حال انجام این رفتار است، اما نمی‌تواند خود را متوقف کند. کشیدن متمرکز می‌تواند راهی برای کاهش استرس یا تسکین خود باشد. افراد گاهی برای این نوع کشیدن روتین‌هایی دارند، مانند بازی با موی کشیده شده، مزه کردن آن یا بو کردن آن. ممکن است پس از انجام این رفتار، فرد احساس آرامش یا آسودگی کند. اغلب افراد مبتلا موهای خود را با انگشتان می‌کشند، اما ممکن است از موچین یا ابزارهای دیگر نیز استفاده کنند.
علاوه بر کشیدن مکرر مو، سایر نشانه‌های تریکوتیلومانیا ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- احساس تنش پیش از کشیدن مو یا زمانی که سعی می‌کنید در برابر میل به کشیدن مقاومت کنید؛
- احساس آسودگی، رضایت یا خشنودی پس از عمل کشیدن مو
- ناراحتی یا بروز مشکل در محل کار، مدرسه یا زندگی اجتماعی به دلیل کشیدن مو
- پرهیز از موقعیت‌هایی که ممکن است دیگران متوجه شوند شما مو می‌کشید یا دچار ریزش مو هستید، مانند مهمانی‌های شبانه، شنا، قرار گرفتن در هوای بادخیز، سالن‌های آرایش یا سلمانی، رخت‌کن‌ها یا صمیمیت جنسی با شریک زندگی
- تنش یا درگیری با دوستان یا خانواده در ارتباط با کشیدن مو
- پوست تحریک‌شده یا دردناک ناشی از کشیدن یا احساس مورمور شدن یا خارش که میل به کشیدن ایجاد می‌کند؛
- جای زخم یا آسیب به پوست، پوست سر یا فولیکول‌های مو
- انجام آیین‌ها یا عادت‌هایی مانند جویدن موی کشیده شده، بررسی ریشه مو، تاب دادن مو، قرار دادن مو بین دندان‌ها یا خوردن مو
- تمایل به انواع خاص یا بافت‌های مشخصی از مو
- تغییر ظاهر به دلیل ریزش مو
- وجود نواحی بدون مو در محل‌هایی که مو کشیده شده است؛
- کشیدن الیاف از پتوها و لباس‌ها یا مو از حیوانات خانگی یا عروسک‌ها
اگر شما به تریکوتیلومانیا مبتلا باشید، ممکن است سایر رفتارهای تکرارشونده متمرکز بر بدن را نیز داشته باشید، مانند جویدن ناخن، کندن پوست، یا جویدن لب یا داخل گونه. حدود یک نفر از هر پنج نفر مبتلا به تریکوتیلومانیا دچار تریکوفاژیا نیز هستند، یعنی شرایطی مرتبط که در آن فرد موهای کشیده‌شده را می‌خورد. اگر مو بخورید، این موضوع می‌تواند باعث مشکلات گوارشی مانند تهوع، استفراغ و دل‌درد شود. با گذشت زمان، ممکن است مو در دستگاه گوارش تجمع یابد و منجر به انسداد یا ایجاد سوراخ در مجاری گوارشی گردد.
بسیاری از افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا از اینکه دیگران متوجه شوند آن‌ها مو می‌کشند احساس خجالت یا شرم می‌کنند. آن‌ها ممکن است سعی کنند نقاط طاسی یا ریزش مو را با کلاه، روسری یا کلاه‌گیس پنهان کنند. همچنین ممکن است از مژه مصنوعی یا لوازم آرایش برای پوشاندن اثرات ظاهری تریکوتیلومانیا استفاده کنند. این کار می‌تواند پرهزینه یا وقت‌گیر باشد. برخی از افراد در صورتی که نسبت به ریزش مو یا کشیدن آن احساس خودآگاهی داشته باشند، در خانه می‌مانند یا از حضور در موقعیت‌های اجتماعی پرهیز می‌کنند.
علل تریکوتیلومانیا چیست؟
علت دقیق تریکوتیلومانیا شناخته‌شده نیست. دانشمندان هنوز در حال مطالعه روی این موضوع هستند، اما معتقدند این اختلال ممکن است با تفاوت‌هایی در بخش‌هایی از مغز که مسئول کنترل تکانه، یادگیری، احساسات و حرکت هستند، مرتبط باشد. همچنین ممکن است این وضعیت با مواد شیمیایی مغزی، روان‌شناسی، محیط و استرس در ارتباط باشد.
برخی عوامل که ممکن است خطر ابتلا به تریکوتیلومانیا را افزایش دهند، شامل موارد زیر هستند:
- سن: کودکان خردسال گاهی برای آرام‌سازی خود مو می‌کشند و معمولاً با رشد از این رفتار عبور می‌کنند. اشکال جدی‌تر تریکوتیلومانیا اغلب در اوایل نوجوانی، یعنی بین ۱۰ تا ۱۳ سالگی آغاز می‌شود. برخی پزشکان بر این باورند که این موضوع ممکن است با تغییرات هورمونی دوران بلوغ مرتبط باشد. تریکوتیلومانیا ممکن است تمام طول عمر باقی بماند، اگرچه علائم آن می‌تواند رفت‌و‌برگشتی باشد.
- ژنتیک: در برخی خانواده‌ها، تمایل به تریکوتیلومانیا ممکن است به صورت ارثی منتقل شود. اگر افراد دیگری در خانواده شما دچار این اختلال باشند، احتمال ابتلای شما بیشتر است.
- جنسیت: افراد از هر جنسیتی ممکن است دچار تریکوتیلومانیا شوند. در کودکان و نوجوانان، نرخ ابتلا در میان جنسیت‌ها تقریباً یکسان است. اما در بزرگسالان، زنان تا ۹ برابر بیشتر از سایر جنسیت‌ها تشخیص این اختلال را دریافت می‌کنند. برخی دانشمندان بر این باورند که این امر ممکن است به این دلیل باشد که زنانی که خود را زن معرفی می‌کنند، بیشتر احتمال دارد در مورد کشیدن مو با پزشک صحبت کنند، یا پزشکان به گفته‌های زنان در این مورد توجه بیشتری می‌کنند. برخی پزشکان فکر می‌کنند که تغییرات هورمونی می‌تواند بر تریکوتیلومانیا در افرادی که قاعدگی دارند تأثیر بگذارد.
- اختلالات دیگر روانی: اگر شما با تریکوتیلومانیا زندگی می‌کنید، ممکن است دچار سایر اختلالات سلامت روان مانند اضطراب، افسردگی یا اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) نیز باشید.
- استرس: استرس شدید ممکن است در برخی افراد باعث شروع تریکوتیلومانیا شود. استرس می‌تواند ناشی از موقعیت‌هایی مانند درگیری خانوادگی، سوء‌استفاده یا مرگ یکی از دوستان یا اعضای خانواده باشد.
- بی‌حوصلگی: برخی افراد برای مقابله با بی‌حوصلگی شروع به کشیدن مو می‌کنند و این رفتار به یک عادت تبدیل می‌شود.
تشخیص تریکوتیلومانیا چگونه است؟
پزشک یا متخصص سلامت روان می‌تواند بر اساس علائم شما، تریکوتیلومانیا را تشخیص دهد. هیچ آزمایش خاصی برای این اختلال وجود ندارد، اما پزشک از شما درباره‌ی عاداتتان، میزان استرس، و تجربه‌های مرتبط با کندن مو سؤال خواهد کرد. همچنین بررسی می‌کند که آیا بیماری دیگری باعث ریزش مو یا تمایل به کندن مو نشده باشد.
گاهی اوقات، پزشک ممکن است نمونه‌ی کوچکی از پوست شما بردارد تا نوع خاصی از آسیب ناشی از کندن مو را بررسی کند. این کار بیوپسی پانچ (punch biopsy) نام دارد. همچنین ممکن است موهای شما را زیر میکروسکوپ بررسی کند تا ببیند آیا موها کنده شده و دوباره رشد کرده‌اند یا نه، یا اینکه چه مقدار از موها از بین رفته‌اند. ممکن است از نواحی بدون مو عکس بگیرد تا در طول زمان بررسی کند که درمان چه تأثیری داشته است.
پزشک ممکن است شما را به روان‌پزشک، روان‌شناس، درمانگر یا سایر متخصصان سلامت روان ارجاع دهد. متخصص سلامت روان نیز درباره‌ی کندن مو، زندگی روزمره، و سلامت روان کلی شما سؤال خواهد کرد تا بتواند بهتر تشخیص دهد که چه می‌گذرد و چگونه می‌توان به شما کمک کرد. او به شما کمک خواهد کرد تا روش‌هایی برای مدیریت تریکوتیلومانیا یاد بگیرید.
پزشکان برای تشخیص اختلالات روانی، از راهنمایی به نام DSM-5 ویرایش پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانیاستفاده می‌کنند. طبق DSM-5، افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا باید پنج ویژگی زیر را داشته باشند:
- موهای خود را می‌کَنند.
- تلاش کرده‌اند از کندن مو خودداری کنند اما نتوانسته‌اند در برابر میل آن مقاومت کنند.
- از بابت کندن مو ناراحت یا پریشان هستند، یا این رفتار تأثیر منفی بر زندگی یا اعتماد به‌نفس‌شان گذاشته است.
- کندن مو ناشی از یک مشکل پزشکی دیگر نیست.
- کندن مو ناشی از اختلال روانی دیگری نیست.
درمان تریکوتیلومانیا به چه روش‌هایی هست؟
گزینه‌های درمانی برای تریکوتیلومانیا شامل موارد زیر هستند:
روان‌درمانی
انواع مختلفی از روان‌درمانی می‌توانند به افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا کمک کنند، و حتی در برخی موارد ممکن است به توقف کامل کندن مو بینجامند.
- درمان پذیرش و تعهد (Acceptance and Commitment Therapy)
در این روش تمرین می‌کنید که میل به کندن مو را بپذیرید اما آن را انجام ندهید. - درمان وارونه‌سازی عادت (Habit Reversal Training)
این روش اغلب درمان اصلی تریکوتیلومانیا محسوب می‌شود. شما در آن تمرین می‌کنید که عادت‌های کمتر آسیب‌زا را جایگزین کندن مو کنید، مثلاً زمانی که میل به کندن دارید، مشت‌های خود را گره کنید. - درمان شناختی (Cognitive Therapy)
این درمان به افراد کمک می‌کند باورهایی را که منجر به کندن مو می‌شوند بررسی و اصلاح کنند.
داروها
هیچ دارویی به‌طور رسمی توسط FDA برای تریکوتیلومانیا تأیید نشده است، اما برخی داروها ممکن است علائم را در بعضی افراد کنترل کنند
مراقبت شخصی در تریکوتیلومانیا
افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا راهکارهای مختلفی برای کمک به خود پیدا کرده‌اند تا میل به کندن مو را کنترل کنند. این راهکارها شامل موارد زیر هستند:
- حواس‌پرتی
برخی افراد از ابزارهای بازی با دست مثل توپ ضد استرس، بافتنی یا قلاب‌بافی، مانیکور، نقاشی، پروژه‌های هنری مثل منبت‌کاری یا اریگامی استفاده می‌کنند تا دست‌هایشان مشغول باشد و از کندن مو جلوگیری شود. - روتین‌ها یا آیین‌های جدید
بسیاری از افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا روتین‌های خاصی برای کندن دارند که برایشان لذت‌بخش است. برخی سعی می‌کنند روتین‌های جدیدی جایگزین آن کنند؛ مثلاً تکرار جمله‌ای دلخواه، ماساژ دست، ورزش، یا انقباض و سپس رها کردن گروه‌های عضلانی مختلف بدن. - مدیریت استرس و ذهن‌آگاهی
برخی افراد در پاسخ به استرس موهای خود را می‌کَنند. تکنیک‌هایی مثل تنفس عمیق، مدیتیشن، یا حمام داغ ممکن است تا زمان فروکش کردن میل، مفید باشند. - احساسات جایگزین
بسیاری از افراد از احساس حسی کندن، جویدن یا بوییدن مو، یا بازی با آن لذت می‌برند. برخی ناحیه‌هایی که مو کنده می‌شود، دچار خارش یا سوزش می‌شود. در این موارد، استفاده از کرم ضدخارش، آب سرد، یا تحریک حسی جایگزین ممکن است مفید باشد. - سخت‌تر کردن دسترسی به موها
برخی افراد کلاه، شال یا دستمال سر می‌پوشند تا از کندن مو جلوگیری کنند. بعضی موهایشان را به حالت‌هایی مثل بافت یا دم‌اسبی در‌می‌آورند یا کوتاه می‌کنند تا دسترسی دشوارتر شود. اگر از ابزارهایی مثل موچین برای کندن استفاده می‌کنند، می‌توانند آن‌ها را پنهان کنند یا هر بار در مکان متفاوتی قرار دهند.
پزشک یا متخصص سلامت روان می‌تواند به شما کمک کند تا مشخص شود کدام‌یک از این راهکارها ممکن است برایتان بهتر عمل کند. شما با هم یک برنامه‌ی درمانی شخصی‌سازی‌شده تنظیم خواهید کرد تا بتوانید راهبردهای مختلف را یاد بگیرید و تمرین کنید.
عوارض تریکوتیلومانیا چیست؟
مانند سایر رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن، تریکوتیلومانیا می‌تواند ناراحتی شدیدی برای افراد مبتلا ایجاد کند. در صورت عدم درمان، ممکن است به انواع مختلفی از عوارض منجر شود، از جمله:
- مشکلات عاطفی و انگ اجتماعی: افراد می‌گویند از کشیدن مو یا ریزش مو احساس شرمندگی یا خجالت می‌کنند. این می‌تواند بر عزت نفس و اعتماد به نفس آن‌ها تأثیر بگذارد. افرادی که بیش از حد خجالت می‌کشند در مورد کشیدن موهای خود صحبت کنند، ممکن است احساس کنند باری سنگین یا رازی بزرگ را با خود حمل می‌کنند. با وجود اینکه این موضوع تقصیر فرد نیست، هنوز هم انگ اجتماعی درباره تریکوتیلومانیا وجود دارد. افراد ممکن است نگران باشند که کسی آن‌ها را درک نمی‌کند یا اینکه تنها کسی هستند که چنین رفتاری دارند. همه این‌ها می‌تواند منجر به احساس شرم، گناه یا سایر احساسات دشوار شود. این احساسات ممکن است روابط آن‌ها با عزیزانشان را تحت تأثیر قرار دهد.
- مشکلات در محل کار، مدرسه یا محیط‌های اجتماعی: افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا ممکن است از دوستی‌ها، روابط عاشقانه و صمیمیت اجتناب کنند. آن‌ها ممکن است به دلیل احساس ناراحتی یا شرمندگی از کشیدن مو، از فرصت‌های تحصیلی یا شغلی صرف‌نظر کنند. همچنین ممکن است از موقعیت‌هایی مانند رخت‌کن‌ها، شنا، مهمانی‌های شبانه یا سفرهای شبانه، که احتمال دارد دیگران متوجه کشیدن مو یا ریزش مو شوند، پرهیز کنند. این موضوع می‌تواند منجر به انزوا، احساس طردشدگی یا احساس نداشتن تعلق شود.
- آسیب به پوست سر، پوست یا موها: افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا اغلب دچار ریزش مو یا لکه‌های طاسی یا نامنظم روی پوست سر، بدن یا صورت خود هستند. کشیدن مکرر می‌تواند زخم‌های کوچکی بر روی پوست سر، پوست یا فولیکول‌های مو ایجاد کند. گاهی این زخم‌ها باعث می‌شوند رشد مجدد مو دشوار شود. همچنین ممکن است فرد دچار عفونت یا آسیب بافتی شود.
- عوارض ناشی از خوردن مو (تریکوفاژیا): حدود نیمی از افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا به نوعی موهایی که می‌کشند را وارد دهان خود می‌کنند و یک نفر از هر پنج نفر آن را می‌بلعد. مو برای بدن سخت قابل تجزیه است، بنابراین بلع آن می‌تواند به مشکلات گوارشی مانند دل‌درد، تهوع، استفراغ یا انسداد منجر شود. به ندرت، اما گاهی موهای هضم‌نشده در دستگاه گوارش جمع می‌شوند و توده‌ای سفت یا گوی‌مانند به نام "تریکوبزوآر" تشکیل می‌دهند. تریکوبزوآرها می‌توانند موجب انسداد و ایجاد سوراخ در روده‌ها یا اندام‌های گوارشی دیگر، زخم، کاهش وزن و سایر مشکلات شوند. اگر مو می‌بلعید و دچار علائم گوارشی شدید، مراجعه سریع به پزشک ضروری است. اگر تریکوبزوآر داشته باشید، پزشک با جراحی آن را خارج می‌کند.
تریکوتیلومانیا و ابروها
برخی از افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا، موهای ابروی خود را نیز می‌کشند. این موضوع فراتر از اصلاح معمولی است و افراد برای مقاومت در برابر تمایل به کندن ابرو مشکل دارند. ممکن است از انگشتان، موچین یا ابزارهای دیگر استفاده کنند. اگر فقط ابروها را می‌کشید و هیچ موی دیگری را نه، گاهی این نوع تریکوتیلومانیا خفیف در نظر گرفته می‌شود.
برخی افراد در ابروهای خود احساس خارش یا سوزن‌سوزن شدن دارند و در واکنش به آن‌ها را می‌کشند. دیگران ابروهای خود را می‌کشند یا بیش از حد اصلاح می‌کنند، چون نگران ظاهرشان هستند یا برای مقابله با استرس این کار را انجام می‌دهند.
پوست اطراف ابروها حساس است و به‌راحتی ممکن است در اثر کشیدن آسیب ببیند. اگر این ناحیه آسیب ببیند، رشد مجدد ابروها دشوار می‌شود یا ممکن است اصلاً رشد نکنند. به طور کلی، رشد مجدد موی ابرو حدود ۳ تا ۴ ماه طول می‌کشد، اما اگر مو یا پوست آسیب دیده باشد، ممکن است بیشتر طول بکشد. برای جلوگیری از آسیب، پزشکان توصیه می‌کنند موهای ابرو را در جهت رشدشان بکشید و از موچین فلزی زاویه‌دار با نوک باریک و تیز استفاده کنید. موچین‌های نوک‌پهن یا با سر لاستیکی برای مو و پوست خشن‌تر هستند و رشد مجدد ابرو را دشوارتر می‌کنند.
پزشک یا متخصص سلامت روان می‌تواند به شما کمک کند تا از تریکوتیلومانیا بهبود یابید و کشیدن مو را متوقف کنید. برخی افراد از آب سرد، پارچه مرطوب، روغن نارگیل یا کرم ضدخارش روی ابروهای خود استفاده می‌کنند. همچنین ممکن است آینه‌ها یا موچین خود را پنهان کنند یا عینک شفاف بزنند تا از کندن جلوگیری کنند.
اگر می‌خواهید ابروهایتان دوباره رشد کنند، برخی پزشکان توصیه می‌کنند ویتامین‌هایی مانند آهن، مکمل‌های امگا ۳، بیوتین و یک مولتی‌ویتامین مصرف کنید. همیشه قبل از مصرف ویتامین یا مکمل با پزشک مشورت کنید. پزشک ممکن است داروها یا کرم‌های خاصی برای کمک به رشد مجدد موهای ابرو تجویز کند. در برخی موارد شدید که ابروها رشد نمی‌کنند، ممکن است پزشک انجام تاتو دائمی ابرو یا کاشت مو را پیشنهاد دهد.
تریکوتیلومانیا و مژه‌ها
کندن مژه‌ها می‌تواند در صورت ابتلا به تریکوتیلومانیا برایتان مشکل‌ساز باشد. کندن مژه‌ها ممکن است دردناک باشد و دانشمندان فکر می‌کنند که این درد ممکن است باعث احساس آرامش یا لذت شود. افرادی که مژه می‌کشند گاهی می‌گویند هنگام پلک زدن، احساس می‌کنند مژه‌ای گیر کرده و سعی می‌کنند آن را خارج کنند.
افراد ممکن است مژه‌های بالا یا پایین یا هر دو را بکشند. از آنجا که مژه‌ها از چشم در برابر گرد و غبار و دیگر عوامل تحریک‌کننده محافظت می‌کنند، کندن آن‌ها می‌تواند احتمال عفونت یا آسیب به چشم را افزایش دهد. کندن مژه‌ها همچنین می‌تواند به پوست ظریف پلک آسیب بزند که این موضوع رشد مجدد مژه را دشوارتر می‌کند.
اگر مژه می‌کشید، چشم‌پزشک ممکن است به شما توصیه کند از پماد چشمی روی پلک‌ها استفاده کنید تا ناحیه را مرطوب نگه دارید و به رشد مجدد کمک کند. به‌طور کلی، مژه‌ها طی ۶ تا ۱۰ هفته دوباره رشد می‌کنند، اما اگر پلک‌ها بر اثر کشیدن آسیب دیده باشند، این روند ممکن است طولانی‌تر شود. چشم‌پزشک ممکن است دارو یا کرم‌های خاصی برای کمک به رشد مجدد مژه‌ها تجویز کند. این درمان‌ها ممکن است با خطراتی همراه باشند، بنابراین حتماً به پزشک اطلاع دهید که مژه‌ها را می‌کشید تا بتواند درمان مناسبی برایتان انتخاب کند. خوردن مقدار زیادی میوه، سبزیجات، پروتئین و غذاهای حاوی آهن (مانند گوشت قرمز یا لوبیا) نیز ممکن است به رشد سریع‌تر مژه‌ها کمک کند.
دیدگاه کاربران